Dat was het vandaag. Vandaag hebben we ontbeten in een van onze cabins. We hebben twee cabins helemaal van hout uit het bos. Waar komt hout anders vandaan zou u zeggen. Dat klopt uit het bos, maar deze komen rechtstreeks uit het bos. En waar wij ons uren storten op het schuren doen ze dat hier niet. Bruine verf paintbrush voor buiten en lichtgrijze voor binnen en klaar is de cabin. Het geeft wel het ultieme buiten gevoel. In de cabin hebben we zelfs een gietijzeren kachel. Die heb je ook wel nodig want door de houten latten kijk je soms gewoon naar buiten en daar is het ’s nachts koud. En donker zodat we met een zaklamp naar de wc moeten manoeuvreren met de kans op nachtelijke ontmoetingen met het wildlife wat zich hier in de omgeving ook ophoudt. Zo blijkt na vandaag.

Na het ontbijt hebben we ons begeven naar Canyon Village. Zoals we gisteren al schreven de Grand Canyon van Yellowstone. Het was volgens de navigatie iets meer dan een half uur rijden. Daar waren we dus zo. Dachten we. Om bij de Grand Canyon van Yellowstone te komen moesten we via een bergpas bij de hoogste berg van Yellowstone de Mount Washbourn. Helaas was er groot onderhoud aan de wandeling dus deze hebben we overgeslagen. Naast de bergpas waren er meerdere punten waar we diverse foto’s maakten en zo kwam het dat we tegen lunchtijd bij Canyon Village aankwamen.

Zoals bij de Grand Canyon heb je ook hier een north en een south rim. We kozen ervoor om eerst de South rim te rijden. Vanaf hier heb je schitterende uitzichten op de Grand Canyon en de vele watervallen die er zijn. Een wandeling van Uncle Tom stond op het programma waarmee we met ongeveer 400 traptreden afdaalden in de canyon tot aan de voet van de waterval.

Maar voor het zover was deden we een bijzondere ontdekking. Er stond file op de weg en ook de ranger was weer van de partij. Dat betekende weer een begeleid transport van een bizon. De bizon liep grazend langs de weg en precies de kant op waar wij heen wilde. Vele foto’s werden geschoten, de bizon niet. We parkeerden snel op een parkeerplaats waar ook picknicktafels stonden en mensen nietsvermoedend hun lunch zaten te eten. Daar denderde de bizon even dwars doorheen met als resultaat dat alle picknickbanken direct vrij waren. Wij zagen onze kans schoon om een bank in te pikken. De ene helft hield de bank bezet terwijl de andere helft de bizon op de foto zette. Die stond niets vermoedend van alle belangstelling te grazen.

Tot zover onze bijzondere ervaring, maar niets bleek minder waar. De broer van de bizon kwam stilletjes langs de picknicktafel die wij gereserveerd hadden. Het is dat de beste bizon van zich liet horen anders hadden we een klein bijzonder onaangename verrassing gehad. En weer waren de picknicktafels allemaal leeg. Nadat ook deze bizon zijn broer achterna ging en wij er zeker van waren dat hij niet de rest van zijn familie ook had geroepen hebben we onze lunch “rustig” kunnen opeten.

Daarna was het de beurt aan de trappen van Oom Tom. Helaas waren de trappen kennelijk te intensief gebruikt dat deze onveilig waren met als resultaat dat de wandeling gesloten was. Helaas. Ook de wandeling waarbij je op een plateau bovenaan de waterval stond was door onderhoud gesloten.

Volgens de ranger konden we wel langs de rim lopen naar een mooi uitzichtspunt wat ook de moeite waard was. Dat klopte. Het was een heel mooi gezicht en ook daar werden de nodige foto’s gemaakt.

Na deze kleine aanpassing van het programma reden we naar Artist point vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de Grand Canyon en de Yellowstone river die er doorheen gesleten is.

De vergelijking met de Grand Canyon snappen we, alleen is het niet te vergelijken. Doen we dan ook niet. Beide zijn mooi maar ook heel verschillend.

Maar nu komt het beregoede deel van het verhaal. Op de terugweg belanden we in een file. Dat kan 2 dingen betekenen. Het is druk of het is druk omdat er iets te zien valt qua wildlife. Het laatste bleek het geval. Langs de weg liep in de greppel een bruine beer. Ook deze liep rustig te eten in de berm en trok zich niets aan van al die paparazzi langs de weg.

Na deze file konden we zonder oponthoud terug naar de Roosevelt Lodge waar we voor de lodge op de schommelstoelen op de veranda hebben gewacht op een tafel voor het eten.

Met volle buik kijken we tevreden terug op deze bijzondere beregoede dag.

Morgen gaan we echt op jacht. Dus kijken of we deze dag in ieder geval kunnen evenaren.

Of dat gelukt is kunt u lezen, want foto’s plaatsen is een nog grotere uitdaging dan het vinden van een bijna uitgestorven beer…..